بیمارستان ها و کلینیک های درمانی مجهز با آسانسور های مختلف تجهیز می شوند. یکی از این ها آسانسور ها بیماربر و آسانسور تخت بر (bed elevator) است. به نظر شما چنین آسانسوری باید چه ویژگی هایی داشته باشد؟ نکته مهمی که وجود دارد، این است که این آسانسور ها باید بالاترین سطح ایمنی و راحتی را ارائه کنند. همانطور که حدس می زنید، اندازه یک آسانسور بیماربر و تخت بر باید بزرگ باشد. تخت یک بیمار و احتمالا تعدادی از پرسنل درمانی باید در این کابین جای بگیرند. علاوه بر آن گاهی بیماران با ویلچر از این آسانسور استفاده می کنند. تهویه خوب در این بخش از ساختمان یعنی آسانسور بیماربر و تخت بر هم اولویت دارد. وقتی بیمار درون این آسانسور قرار می گیرد، نباید هیچ لرزشی احساس کند. حرکت آسانسور باید کاملا نرم و بدون تکان های شدید باشد. گاهی اوقات بیماران در شرایط جسمانی حساسی هستند و به مراقبت ویژه ای در زمان جا به جایی نیاز دارند. این مراقبت ویژه با استفاده از یک آسانسور تخت بر قابل اجراست. در مدل های پیشرفته آسانسور بیماربر و تحت بر، از آسانسور امکان تماس با بخش مراقبت های ویژه و اتاق عمل هم وجود دارد. به یاد داشته باشید که یک آسانسور بیماربر باید فقط برای انتقال بیماران مورد استفاده قرار بگیرد. این نوع آسانسور باید سرعت بالایی داشته باشد تا کادر درمان و پرسنل بتوانند بیمار را به محل مورد نظر برسانند. به طور کلی دقت و سرعت در آسانسور های بیماربر را جدی بگیرید.
آسانسور های بیمارستانی باید بدنه بادوام و قوی داشته باشند تا بتواند بار زیاد را تحمل کنند و از انواع آسیب ها در امنیت باشند.
در آسانسورهای بیمارستانی چون محیط بیمارستان باید محیطی پاک و ایزوله باشد، کف و دیوار کابین آسانسور نباید امکان تجمع انواع آلودگی ها و میکروب ها را داشته باشد. و جنس آن به گونه ای باشد که به راحتی استریل شود.
در طراحی این نوع آسانسور باید به جای کافی برای تخت بیمار، پرستاری که همراه بیمار است و دستگاه ها و تجهیزات پزشکی توجه کرد.
• دارای بدنه فلزی و مقاوم
• حمل بار با ظرفیت 1 تا 20 تن
• توانایی حرکت در طول 9 متر و 4 ایستگاه
• آرام و بی سر و صدا
• استهلاک کم قطعات
• آسانسور ها در بیمارستان ها دارای دو نوع کارکرد عمده هستند:
• آسانسور های حمل بیمار که در این آسانسورها و ترولی های مواد یا وسایل جابه حا می شوند.
• آسانسورهای جا به جایی کارمندان و عیادت کنندگان
این دو جریان جابه جایی نباید با یکدیگر تداخل کنند و آسانسور آنها از هم مجزا باشد زیرا به هنگام احضار آسانسور توسط کارمندان و کارکنان و یا عیادت کنندگان ممکن است برای بیمار اورژانسی که در داخل کابین در حال جا به جایی است مشکلاتی پیش آید. ضمنا بیمارانی که از بیرون برای مداوا به بیمارستان مراجعه می کنند. جهت عدم تداخلِ ترافیک و مسیر تردد آنها آسانسورهای آنها باید از دیگر آسانسورها که عموما در مجموعه درمانگاهاست جداگانه باشد.
انتقال بیمار در یک آسانسور باید بصورت آرام و حرکت آن در توقف و شروع به حرکت مجدد به صورت نرم بوده و شتاب گیری و تکانهای کابین به کمترین حد خود برسد.